Όπως έχω ξαναπεί, με την Γαλλική Επανάσταση οι Γάλλοι Μασόνοι και οι σύμμαχοι τους σε κάποια Γερμανικά Προτεσταντικά Κρατίδια illuminati, έναναν την μεγάλη επίθεση στην Μοναρχία και την Καθολική Εκκλησία.
Ήταν η εποχή της Διπλής Επανάστασης (Dual Revolution). Από την μία ελάμβανε χώρα η Βιομηχανική Επανάσταση στην Βρετανία, και από την άλλη ελάμβανε χώρα η Γαλλική Επανάσταση (1789) στην Γαλλία. Η Γαλλική οικονομία είχε μείνει πολύ πίσω από την Αγγλική, και με τους πολέμους με την Αγγλία η Γαλλία είχε επίσης εκδιωχθεί από τις αποικίες της στην Αμερική και την Ασία (Seven Years War 1756-1763). Ωστόσο οι Γάλλοι είχαν εν μέρει πάρει το αίμα τους πίσω υποστηρίζοντας τους Αμερικανούς Επαναστάτες εναντίον των Άγγλων, κατά την διάρκεια της Αμερικανικής Επανάστασης 1765-1783, με την οποία οι Βρετανοί εκδιώχθηκαν από τα παράλια των σημερινών ΗΠΑ.
Πολλοί Αμερικανοί επαναστάτες ήταν επίσης Μασόνοι, και στενοί συνεργάτες των Γάλλων, και το αφήγημα κατά της Μοναρχίας ήταν κοινό στην Αμερικανική και Γαλλική Επανάσταση, κατά της Βρετανικής και Αυστριακής Μοναρχίας αντίστοιχα. Οι Γάλλοι επαναστάτες έλεγαν ότι είναι “εχθροί όλων των Βασιλιάδων και σύμμαχοι όλων των Λαών”. Βλέπε “Η Γεωπολιτική της Γαλλικής Επανάστασης”.
Βλέπε επίσης “Οι Αγγλο-Γαλλικοί Πόλεμοι, το Δόγμα Μονρόε και οι Μπολιβαριανές Επαναστάσεις”.
Οι Μασόνοι είχαν ως έμβλημα τον διαβήτη και τον χάρακα, εννοώντας ότι υποστηρίζουν τις επιστήμες ενάντια στην θρησκεία, ένα σύνθημα που σήμερα χρησιμοποιούν πάρα πολύ στην Ευρώπη οι αριστεροί και οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι κατά του Χριστιανισμού.
Εικόνα Freemasonry
Σήμερα το πράγμα είναι βέβαια πιο μπλεγμένο, γιατί υπάρχει και η Θεολογία της Απελευθέρωσης που έβγαλε μπροστά η KGB από την δεκαετία του 1960, προκειμένου με τους Κουβανούς να κατακτήσει την βαθύτατα θρησκευόμενη Λατινική Αμερική. Στις αγροτικές οικονομίες της Λατινικής Αμερικής ο Μαρξισμός δεν μπορούσε τότε να προχωρήσει γιατί το θρησκευτικό συναίσθημα των Λατινοαμερικάνων ήταν πάρα πολύ έντονο.
Ο Γιώργος Αγγελόπουλος, ο Νικόλας Αγόρου και ο Νάσος Παπαργυρόπουλος που έχουν βάλει οι Τούρκοι στο Survivor είναι κλασικά προϊόντα της Θεολογίας της Απελευθέρωσης, χωρίς ενδεχομένως οι ίδιοι να το γνωρίζουν. Βλέπε “Η Θεολογία της Απελευθέρωσης”.
Η Αϊτή είναι το ίδιο νησί με τον Άγιο Δομίνικο, και εκεί έγινε η εμβληματική για τους αριστερούς και τους Μουσουλμάνους Haitian Revolution, με την οποία οι μαύροι σκλάβοι έσφαξαν τους Χριστιανούς. Το νησί ήταν η πρώτη αποικία που δημιούργησαν οι Χριστιανοί στην Αμερικανική Ήπειρο όταν έπεσε πάνω του ο Χριστόφορος Κολόμβος στο πρώτο του ταξίδι. Ο Κολόμβος, αν και Γενοβέζος, ονόμασε το νησί Ισπανιόλα, αφού ήταν οι Ισπανοί που τον είχαν χρηματοδοτήσει.
Χάρτης Χριστόφορος Κολόμβος - Ισπανιόλα
Το concept του Survivor είναι βασισμένο στην ζωή των μαύρων σκλάβων. Οι παίκτες του Survivor πρέπει να τρώνε ελάχιστα, και να αγωνίζονται για να κερδίσουν λίγο ψωμί, όπως έκαναν και οι μαύροι σκλάβοι του νησιού πριν λίγους αιώνες. Και όταν τελειώνει το παιχνίδι οι παίκτες του Survivor πηγαίνουν στην διπλανή Κούβα για να πανηγυρίσουν στην Πλατεία της Επαναστάσεως. Βλέπε “Η Γεωπολιτική του Survivor”
Να πω όμως για την κόντρα του Ναπολέοντα με τον Πάπα Pious VII. Οι Γάλλοι και οι Αυστριακοί για αιώνες συγκρούονταν για τον έλεγχο της Ιταλίας και των Γερμανικών εδαφών. Ο Πάπας πολύ συχνά συμμαχούσε με τους Γάλλους και με τις πλούσιες πόλεις-κράτη της Ιταλίας, προκειμένου να μην μπορέσουν οι Αυστριακοί να πάρουν τον έλεγχο της Ιταλίας.
Όμως με την Γαλλική Επανάσταση οι Γάλλοι πήραν τον έλεγχο της Ιταλίας για την οποία συγκρούονταν με τους Αυστριακούς, αλλά και τον έλεγχο του σημερνού Βελγίου και Ολλανδίας για τα οποία συγκρούονταν με τους Βρετανούς.
Χάρτης Η Γαλλία του Βοναπάρτη
Οι Γάλλοι ήταν Χριστιανοί Καθολικοί, και ο Ναπολέων ήθελε να αφήσει τον Πάπα να κάνει την δουλειά του, αρκεί να είναι υπάλληλος της Γαλλία. Το 1796 ο Γαλλικός Στρατός μπήκε στην Ρώμη και αιχμαλώτισε τον Πάπα Pious VI, τον οποίο και μετέφερε στην Γαλλία. Ο Πάπας πέθανε αιχμάλωτος των Γάλλων 3 χρόνια αργότερα το 1799. Βλέπε “Pope Pius VII”
Ο νέος Πάπας Pious VII παρέστη στην στέψη του Ναπολέοντα. Παρόλα αυτά οι Γάλλοι ήθελαν ο Πάπας να είναι ουσιαστικά υπάλληλος της Γαλλίας, κάτι που ο Πάπας Pious VII δεν δεχόταν, έχοντας μάλιστα αφορίσει τον Ναπολέοντα. Όπως θα διαβάσετε στο άρθρο της New York Times οι Γάλλοι είχαν φυλακισμένο τον Πάπα και του έδιναν μέχρι και μορφίνη για να τον πείσουν να συνεργαστεί μαζί τους. Βλέπε New York Times “WHEN NAPOLEON CAPTURED THE POPE”, 1981.
Γράφει το άρθρο ότι κάποια στιγμή ο Βοναπάρτης διέταξε να του στείλουν με άμαξα τον Πάπα στην Γαλλία ντυμένο καλόγερο, χωρίς η άμαξα να κάνει στάσεις μέχρι να περάσει τις Άλπεις και να φτάσει στην Γαλλία, προκειμένου να μην υπάρχει ο κίνδυνος να αναγνωριστεί ή να δραπετεύσει ο Πάπας. Ο Πάπας κόντεψε να πεθάνει μέσα στην άμαξα, και ήθελε να βρει τρόπο να πηδήξει από την άμαξα ώστε να αυτοκτονήσει για να γλιτώσει.
ΥΓ Μοναρχία
Στην Μαρξιστική ανάλυση η μοναρχία έχει πάντα την τιμητική της, και σχεδόν πάντα η διπλωματία αγνοείται, ώστε ο πόλεμος να περιγράφεται ως ένα παραμυθάκι, και να είναι απλά το καπρίτσιο ενός κακομαθημένου μονάρχη ή ενός κακομαθημένου πλουσίου.
Η πραγματικότητα είναι ότι τις περισσότερες φορές οι Βασιλιάδες ήταν γλάστρες που απλά έκαναν μία πολυτελέστατη ζωή, αλλά πολύ είχαν πολύ λίγη επιρροή στην λειτουργία του βασιλείου/κράτους. Πολλές φορές μάλιστα ο Βασιλιάς ήταν ένα μικρό παιδί.
Μετά την κατάρρευση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και μέχρι την δημιουργία των κρατών-εθνών πολύ αργότερα, η ταυτότητα που σταδιακά ανέπτυξαν οι άνθρωποι της Ευρώπης για να σταθούν στα πόδια τους ήταν η Χριστιανική. Χριστιανοί ήταν κυρίως οι άνθρωποι της Ευρώπης από την κατάρρευση της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας μέχρι την δημιουργία των εθνών/κρατών.
Υπήρχαν οι Χριστιανοί στην άνω πλευρά της Μεσογείου, οι οποίοι σκοτώνονταν μεταξύ τους, αλλά μαζί πολεμούσαν τους πληθυσμούς της κάτω πλευράς της Μεσογείου, οι οποίοι ήταν οι Μουσουλμάνοι, οι οποίοι επίσης σκοτώνονταν μεταξύ τους. Δεν υπήρχαν έθνη-κράτη και ο Βασιλιάς ήταν ας πούμε αυτό που είναι σήμερα η σημαία ενός κράτους. Και γι’ αυτό και στις αλλαγές στην εξωτερική πολιτική ο βασιλιάς γλιστρούσε και έπεφτε από το μπαλκόνι, ή τον σκότωνε το αγριογούρουνο στο κυνήγι, ή τον αποκεφάλιζαν.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Γαλλικής Επανάστασης. Το 1756 οι Γάλλοι έκαναν συμμαχία με τους ορκισμένους για 250 χρόνια εχθρούς τους Αυστριακούς εναντίον των Άγγλων και των Πρώσων, και λίγο αργότερα η Αυστριακή Πριγκίπισσα Μαρία Αντουανέτα παντρεύτηκε τον αμούστακο Βασιλιά Λουδοβίκο 16ο. Όταν με την Αμερικανική και την Γαλλική Επανάσταση οι Αμερικανοί και οι Γάλλοι Μασόνοι όρμησαν στους Αυστριακούς και τους Βρετανούς με σύνθημα κατά της μοναρχίας, οι Γάλλοι αποκεφάλισαν τον Λουδοβίκο και την Μαρία Αντουανέτα.
Μόλις οι Γάλλοι κατέκτησαν την Ευρώπη, διαλύοντας τους Αυστριακούς και τους Πρώσους, και αναγκάζοντας τους Ρώσους σε συνθηκολόγηση, ο Ναπολέων Βοναπάρτης, ένα από τα τρομερά παιδιά της Γαλλικής Επανάστασης, ανακηρύχθηκε Αυτοκράτορας της Ευρώπης, και ζήτησε σε γάμο την αδελφή του Ρώσου Τσάρου, προκειμένου η Γαλλία και η Ρωσία να συμμαχήσουν εναντίον της Αγλλίας.
Όταν ο Ρώσος Τσάρος αρνήθηκε, ο Ναπολέων παντρεύτηκε την Αυστριακή Πριγκίπισσα Marie Louise, ανιψιά της Πριγκίπισσας Μαρίας Αντουανέτας, την οποία λίγα χρόνια νωρίτερα οι Γάλλοι είχαν σφάξει. Όταν με την βοήθεια των Άγγλων οι Πρώσοι και οι Ρώσοι άρχισαν να επικρατούν εναντίον της Γαλλων, ο Αυστριακός Βασιλιάς συμμάχησε με την Αγγλία, την Ρωσία και την Πρωσία, και κήρυξε τον πόλεμο στον Ναπολέοντα και στην κόρη του Marie Louise
Θέλω να πω ότι δεν πρέπει να παρασύρεστε από τους δημοσιογράφους και να βλέπετε τους Βασιλιάδες εκείνης της εποχής όπως βλέπετε τους σημερινούς σοσιαλιστές δικτάτορες, που είναι όντως παντοδύναμοι. Αν και ακόμη και αυτό παίζεται. Για παράδειγμα το 80% της οικονομίας της Βόρειας Κορέας βασίζεται στην Κίνα. Επομένως ναι μεν ο Κιμ Γιονγκ Ουν είναι παντοδύναμος, και μπορεί να πετάει στα σκυλιά όποιον επιθυμεί, αλλά αν το ήθελε η Κίνα θα γινόταν πραξικόπημα την επόμενη ημέρα, και ο χοντρός θα βρισκόταν κρεμασμένος σε κάποιο δέντρο. Ή αν δεν το ήθελε η KGB για πόσο καιρό θα έμενε στην εξουσία ο Μαδούρο? Όλη η τεχνογνωσία των μυστικών υπηρεσιών του Μαδούρο προέρχεται από την Κούβα, που σημαίνει από την Κα Γκε Μπε.
Για το άρθρο των New York Times βλέπε
“WHEN NAPOLEON CAPTURED THE POPE”, 1981
In the late spring of 1812, there occurred in Italy and France one of the great sacrileges of history. Pope Pius VII, who had been held a prisoner at Savona near Genoa by the Emperor Napoleon I since 1809, was cruelly dragged over the Alps, in precarious health, to Fontainebleau in France. The Pope arrived at the gates of Fontainebleau Castle nearly a corpse.
Shortly before the Pope's journey, Napoleon had written to Prince Borghese at Turin: ''Precautions will be taken to see that (Pius VII) passes through Turin at night ... that he passes through Chambery and Lyon at night. ... The Pope must not travel in his Pontifical robes ... (but) in such a way that nowhere ... can he be recognized.''
The Emperor's orders were executed with brutal precision. Clad in the black cassock of a common priest, the Supreme Pontiff was bundled into a carriage in the deep of night with only his quack doctor (provided by Napoleon) for a companion, and dispatched, already ill, northward to France. High in the Alps, his bowels became blocked, he could not urinate for days, and his agony, as the horses galloped on, was unbearable. Delirious with fever, the Pontiff cried out that he would throw himself on the road and die there if he were forced to go on.
And yet he was compelled to continue. As the Papal carriage was galloped through Lyon at midnight, the Pontiff gazed up at his physician and murmured of Napoleon, ''May God forgive him. I already have.'' It was miraculous that the Pope reached Fontainebleau alive.
He had been to Fontainebleau before - as Napoleon's guest eight years earlier when he first came to France to anoint and crown the Corsican parvenu Emperor of the French. By the time the Pope reached Paris, Napoleon had decided to crown himself, as the Pope sat by and watched, but despite the discourtesy the two men admired and liked each other - for a time. Soon enough they fell out, embroiled in a bitter quarrel over the respective powers of the kingdoms of Christ and Caesar. In 1809, the Pontiff was kidnapped from Rome by a young French general acting under the Emperor's instructions to ''shut (the Pope) up.''
Napoleon held Pius VII prisoner for nearly five years. Not content to be Emperor, Napoleon coveted the powers of the Papacy as well. To that end, he subjected the Pontiff to extraordinary trial and humiliation. Doses of morphine, for example, were administered by the Pope's quack doctor under the guise of sedatives, to induce the Pontiff to bow to the Emperor's demands. The Pope's entourage reported to Paris that at times the Pope was in a ''frenzy.''
Is this the stuff of drama? I had vaguely known of the conflict between Napoleon and Pius VII since my childhood in parochial schools near Boston, but only much later in life did I decide to write a play about it. Alec Guinness, who became my friend when I was a foreign correspondent in Europe, renewed my interest in the subject. I visited Fontainebleau, and all the other places associated with Pius VII's captivity and ordeal in the Alps. I read the works of E .E.Y. Hales, the British historian, in English, and numerous works in French and Italian. Napoleon's own letters were the richest source of all.
Here were the two most powerful men of their age, the one the would-be master of the world, the other the Vicar of Heaven, locked in ferocious combat. As Hales has written, ''They were also human beings with human qualities, good and bad, strong and weak, which shaped their story. One was a political and military genius - ambitious, perceptive, impatient, ruthless; the other was a monk - sensitive, scrupulous, with a sense of humor, physically frail, detached. The bad was not all on one side, nor all the good on the other.''
Moreover, in the course of their combat, the Pope excommunicated Napoleon - made him an outcast to all the faithful, obscene to the gaze of man and God. Imagine, the curse of Heaven! What a story! What drama!
Or so I fancied. Research was one thing; writing a good play quite another. As I struggled with my first draft in Paris during 1973 and 1974, I was nearly crushed by the burden of history. Napoleon's career was so vast, the panoply of the Roman Church so enticing, I threw selectivity out of the window in my ardor to tell it all. As a result, my first draft was a paragon of confusion, more a novel in dialogue form than a real play.
Nevertheless, I persevered. I had reached the point in mid-career when I yearned to break out of journalism. For years I had been dashing to the far corners of the world, writing of wars and other upheavals, and I longed to resume my literary career. I returned to the United States in 1974 as a Fellow at the Center for International Affairs at Harvard, where I wrote a book on Henry Kissinger's diplomacy. From time to time I resurrected the typescript of my play and tinkered with it.
Eventually, I recognized I had to get away from history, not deeper into it. History could only serve, not as a blueprint, but as a loose model. Characters had to be combined into composites; all of them, whether historically they had known each other or not, had to interact intimately and dramatically. The Empress Josephine, for example, though in fact she had met the Pope only in 1804, had for dramatic purposes to sustain and deepen her friendship with him throughout the play.
I had written two novels, but now I found that novel-writing was even worse than journalism as training for effective dramaturgy. ''Literary'' dialogue was fatal; only ''dramatic'' dialogue would work; every line had to create character and advance the plot. Narration and exposition were worthless; ''moments'' mattered more than scenes.
As my agony continued, I discovered that the key to the play was my treatment of Napoleon's character. My task was not so much to cast aside the historical Napoleon - that would be a travesty - as to focus all on one fragment of his huge and stunning life. The fragment was his personal relationship with the Pope. History served as my inspiration, but as I delved deeper and deeper into the skins of Napoleon and Pius VII, I resorted more and more to fancy and invention.
I did this largely out of disappointment with the depictions of Napoleon I had seen in films since childhood. Many of them tried to encompass too much of his vast career. Even in France, where I lived for nearly nine years, I never saw a satisfying film about Napoleon. Abel Gance's ''Napoleon,'' which has recently become all the rage in the United States, I found cinematically exciting but otherwise a preposterous glorification. Perhaps most successful of all, I thought, was Charles Boyer's depiction of 1937 alongside Greta Garbo in ''Conquest,'' and that precisely because it focused on a fragment - Napoleon's romance with the Countess Maria Walewska.
How, finally, was I to portray Napoleon? Was he in fact the savior of Europe, an emancipator disguised as a despot, yearning to remove his mask? Or was he a squalid little gangster, the precursor of Hitler, posturing under a patina of culture, committing blasphemy against the Roman Pontiff? Sigmund Freud once wrote of ''that magnificent rascal Napoleon, who remained fixated on his puberty fantasies, was blessed with incredible good luck, inhibited by no ties except his family, and made his way through life like a sleepwalker until he was finally shipwrecked by his folie de grandeur ... an absolutely classic anti-Gentleman, but cut on the grand scale.''
I rejected the Freudian notion of Napoleon in favor of the imagination of the Romantic 19th-century poets who saw him as the new Prometheus, at war with the Heavenly powers and daring them to strike him down. Prometheus stole the fire of Heaven; Napoleon snatched the crown from the Pope's hands, then snatched Rome itself. The Pontiff cursed him for it. That is the story of my play ''Kingdoms'' - Promethean arrogance and the curse of Heaven.
Is my theme too ambitious? I can only reply that writing ''Kingdoms'' was a mad scheme to start with, that I persisted over several years in the face of universal discouragement and derision, and that now - after playing in Wilmington and at the Kennedy Center in Washington -''Kingdoms'' is coming to Broadway. I left Harvard in 1978, possessed by an idee fixe to make this happen.
Rejection followed rejection; revision of my text I compounded by revision and more revision. Finally, in 1980, Elliot Martin decided to produce my play. Elliot insisted on more revisions, until earlier this year Roy Dotrice, Armand Assante and Maria Tucci enthusiastically accepted the main roles of Pius VII, Napoleon, and Josephine respectively.
But even as I write, the battle is not over yet. Since late October, Paul Giovanni - our director - and I have been struggling to improve the text, to intensify the moments, to move the audience to greater involvement. Will we succeed in New York? Will a public so conditioned by musicals and comedies accept a drama about the master of Europe, the Vicar of Christ, and the curse of Heaven? I am serene and fatalistic. Can a play that began as a fantasy in Paris, with no hope of production, that has undergone more transformations than I can count, ignite the public fancy?
I do believe that our New York audience will find in ''Kingdoms'' a vivid relevance to our present time. The issues of earthly versus spiritual power, the role of conscience versus brute force, are no less real today than they were in 1812. During Pius VII's captivity, blood flowed in torrents throughout Christendom, just as it has flowed in our own epoch and may again. The present Pope was shot; Pius VII was kidnapped. Violence haunts our dreams, and can we halt it without the help of Heaven?
